Bir aşk doğarken, içimizdeki sözler kaybolup gider aklımızdan… Düşüncelerle boğuşurken, sevmeyi, sevmemeyi, hesaplarken, kendimizi yeryüzüne ilk düştüğümüz anda bulabiliriz bazen. Yaşamda yol alırken, bizde sevmeye dair ne varsa, bize hayatımız boyunca eşlik eder. Sonra birden sessizlikte onun adını fısıldayıp; yanına kendi adımızı ekleriz. Bazen duygularımızla boğuşurken, kendi hayatımıza, onu sevdirmek için çabalarız, tek olanda, biz olmayı kabul etmeye çabalarız. Yalnız başına yerken, onunla birlikte yiyor gibi yemeye, gülerken, bizi güldürenin onu da güldüreceğini anlayıp gülümsemeye, yeni bir olayla karşılaştığımızda onun bu durum karşısında düşüncesinin ne olacağını düşünmeye başlarız.

Sevgi, karşılanması gereken bir ihtiyacın karşılığından çok, bizim özümüzdür. Hayatın özü ve anlamı sevgidir. Sevgi, iletişim ve ilişkilerde, var olmada, yaşamın her anında, her şeyde olandır. Her anımızda, hayatın her noktasında, tek değişmeyendir. Belki de sevgi, burada kalmayı seçip; bu yaşamda var olmayı seçebilmektir. Ansızın ruhu anımsamak belki, varlığını çoktan unutmuşken. Sevgi birden kolayca tenden geçebilmek, yüreğe dokunabilmektir. Nereden, kimden geldiğini hatırlamaktır, bir yerde; Tanrıyı anımsamaktır ve andan kopmadığını bilebilmek.

İçtenlikle sevin, içinizden geldiği gibi sevin. Sadece sevgilinizi değil, dünyada var olan her şeyi, olduğu haliyle sevin. Sevdikçe özgürleşin, sevdikçe zenginleşin, hayata katılın ve sezgilerinize kulak verin. Tüm kalbinizle, yürekten, içten sevin. Karşılık beklemeden, sıkılmadan utanmadan sevin. Sadece güzel yüzünü, gülüşünü değil, her şeyiyle sevin ve güzel bulmasanız da sevin. Ancak yürekten severseniz, karşınızdakini hissedebilirsiniz. Ancak gerçekten severseniz onun varlığını kutsar, onurlandırır ve şükredersiniz. Allaha şükran, tüm yarattığını sevmektir bir bakıma.

“Bilgi ”den seçerek inşa ettik kendimizi,

Yürekler temellerde, üzerleri et, kemik örtülü

Cehennemde gibiyiz, ruhumuzu unuttuk

Her yerde gömülü bedenler dikili…

Funda Karaaslan Bilgin 2013